بررسی کیفیت زندگی شهری: مدلی برای سنجش و رتبه بندی استان‏ها‏ی ایران با استفاده از تحلیل خوشه ‏ای

بررسی و سنجش کیفیت زندگی به ویژه کیفیت زندگی شهری در ایران، با توجه به شرایط اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی خاص ایران و نیز تأکید سند چشم انداز بیست ساله کشور بر این امر، از اهمیت خاصی برخوردار است. با توجه به جایگاه کیفیت زندگی در شهرها و مناطق و با توجه به این‎که هنوز در ایران سیستم جامعی در زمینۀ سنجش کیفیت زندگی ایجاد نشده، توجه به بررسی جنبه‎های مختلف این امر می‎تواند راه‏هایی برای دستیابی به نظام جامع  سنجش کیفیت زندگی باشد. بنابراین مقاله حاضر، با هدف تعیین شاخص‏های نظری سنجش کیفیت زندگی عینی، ضمن ارایه مدلی برای سنجش کیفیت زندگی شهری در ایران بر طبق تحلیل آمارهای موجود (تحلیل ثانوی داده‎ها) و نیز با استفاده از تحلیل خوشه‎ای، به رتبه‏بندی استان‎های ایران از لحاظ برخورداری از  میزان کیفیت زندگی پرداخته است. نتایج این پژوهش نشان می‎دهد، استان اصفهان با نمرۀ کیفیت زندگی 52/4 بالاتر از حد میانگین، بالاترین رتبه (رتبه1) را در میان استان‎های ایران به خود اختصاص داده است. استان‎های یزد با نمرۀ 85/3، فارس با نمرۀ 16/3  و تهران  با نمرۀ 12/3  در رتبه‏ها‏ی بعدی قرار دارند. استان ایلام نیز  با نمرۀ 58/3-  زیر حد میانگین در کیفیت زندگی  پایین‎ترین رتبه را (رتبه 30) در این خصوص داشته است.